Τα Νέα της Βασιλικής Βενέτη

Μαμά,Μητέρα, Μάνα…. Τρεις διαφορετικές λέξεις που ορίζουν μια έννοια, ίσως την πιο σημαντική στην ζωή μας. Είναι η λέξη που επιλέγουμε για να ονομάσουμε έναν από τους ξεχωριστούς ανθρώπους που μας περιβάλλουν, πρακτικά και θεωρητικά αφού, το σώμα εκείνης αποτέλεσε χωρίς υπερβολές το ζεστό χώρο φιλοξενίας τους εννέα πρώτους μήνες της προσπάθειας μας να αναπτυχθούμε σε ανθρώπινη οντότητα.

Άποψη που ενισχύεται αν εκτιμήσουμε τα πορίσματα των ερευνών αναφορικά με την σημαντικότητα της καλής οργανικής αλλά και ψυχικής κατάστασης της μέλλουσας μητέρας για την φυσιολογική ανάπτυξη του εμβρύου.

Η μητέρα λοιπόν έχοντας δίπλα της τον πατέρα του παιδιού, θα συνεχίσει να καλύπτει με φροντίδα οποιαδήποτε φυσιολογική και πρακτική ανάγκη προκύψει στα πρώτα βήματα του μικρού ανθρώπου ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο την δόμηση μιας ισορροπημένης προσωπικότητας.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά που διέπουν την μητρική φιγούρα είναι η ανιδιοτελής και πηγαία έκφραση συναισθήματος η οποία εμφανίζεται από τους πρώτους κιόλας μήνες της εγκυμοσύνης.

Μια οδός αλληλοκατανόησης που εξακολουθεί να παρατηρείται μέχρι την τελευταία στιγμή της κοινής πορείας τους που μοιραία αλλά φυσικά οι δρόμοι τους θα χωρίσουν για πάντα.

Στην πραγματικότητα, η μητρική σχέση δεν αλλάζει ποτέ, αναπροσαρμόζεται όμως σύμφωνα με τις φυσιολογικές και ψυχολογικές επιθυμίες των μελών όταν απαιτείται χρονικά.Και αν επιτευχθεί τότε, η μητρική σχέση δυναμώνει διευρύνοντας τα περιθώρια της προσωπικής ελευθερίας των «μεγάλων» πια παιδιών.

Και συνειδητοποιώντας τις διαστάσεις της ξεχωριστής επαφής, με ευκολία σχηματίζουν το προφίλ εκείνης που ρισκάροντας την ζωή της υποστήριξε με σθένος την πιθανότητα της δικής τους ύπαρξης.

Αν και ο εορτασμός του Πάσχα συνέβαινε πολλά χρόνια πριν την γέννηση του Θεανθρώπου, γιορτάζοντας την απελευθέρωση των Εβραίων από την Αιγυπτιακή δουλεία ωστόσο, στη συνέχεια της ιστορίας καθιερώθηκε από τους Χριστιανούς για την απόδοση τιμών στην θυσία, τον θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού.

Είναι αλήθεια ότι το Χριστιανικό Πάσχα αποτελεί την πιο σημαντική γιορτή του εκκλησιαστικού έτους με τον εορτασμό του να ορίζεται κάθε πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας.

Στην διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, κάποιοι άνθρωποι ακολουθούν με ευλάβεια τις κατανυκτικές λειτουργίες εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο την αγάπη και την πίστη τους στον πόνο του Θανάτου και στο θαύμα της Ανάστασης.

Θεωρείται ίσως η ιερότερη γιορτή των απανταχού Χριστιανών αφού στην πραγματικότητα εκφράζει την πεποίθηση για την ύπαρξη ζωής μετά θάνατο. Άποψη η οποία αντιτίθεται στην ανησυχία που καταβάλει κάθε άνθρωπο μπροστά στην συνειδητοποίηση της ολοκλήρωσης του κύκλου της ζωής.

Όμως πέρα από την θρησκευτική θεώρηση του φαινομένου της Ανάστασης του Υιού του Θεού, η γιορτή του Πάσχα αποτελεί μια δυνατή εμπειρία, συμβολίζοντας την αναγέννηση μέσα από τον θάνατο και την συνέχεια μετά το τέλος ή την απώλεια των φυσικών, συναισθηματικών και υλικών καταστάσεων που συμβαίνουν στην ζωή των ανθρώπων.

Άλλωστε κάθε ένας από εμάς έχει ζήσει μικρές ή μεγάλες απώλειες. Ο απρόσμενος και άδικος χαμός ενός αγαπημένου, ο χωρισμός, ο τερματισμός μιας επαγγελματικής συνεργασίας, η απομάκρυνση σε μια φιλική σχέση, η φθορά ενός αντικειμένου είναι συνθήκες που έχουν κοστίσει επιδρώντας αρνητικά στην διάθεση μας.

Πόσο δύσκολα περάσαμε το διάστημα μετά το τραγικό γεγονός, πόσο ανούσια ήταν όλα γύρω μας, πόσο πολύ πονέσαμε όταν συνειδητοποιήσαμε ότι μείναμε μόνοι και πόσο αδύναμοι νιώσαμε όταν αντιληφθήκαμε ότι δεν μπορούσαμε να διαχειρισθούμε αυτό που είχε συμβεί.

Η οδύνη που βιώσαμε ήταν τόσο έντονη που προς στιγμή σκεφτήκαμε ότι ποτέ πια δεν θα καταφέρναμε να ξεπεράσουμε το μαρτύριο μας. Και πιθανόν πολλές φορές να αναλογιστήκαμε τι κακό έχουμε κάνει και βρεθήκαμε σε τούτο τον Γολγοθά κουβαλώντας τον βαρύ σταυρό.

Και ενώ όλα γύρω ήταν μονότονα, ξαφνικά μια μικρή αχτίδα ζωής άρχισε να δίνει πνοή σε ότι φαινόταν να αργοπεθαίνει. Σταδιακά όσα είχαν χάσει το νόημα τους αποκτούσαν πάλι ενδιαφέρον και εμείς επιστρέφαμε με τον δικό μας ρυθμό στην ζωή που δεν σταμάτησε λεπτό να προχωρά.

Και ολοένα πιο δυνατοί και σίγουροι για τον εαυτό μας, αρχίσαμε να παρατηρούμε με περισσότερη ψυχραιμία την δυσκολία που είχε προκύψει στο δρόμο μας. Ήταν πραγματικά επίπονη αλλά, κάπου ανάμεσα στον πόνο και στην ψυχική ανάρρωση, φαίνεται να υπήρχαν πολλά θετικά σημεία τα οποία ενίσχυσαν την προσπάθεια μας.

Βαδίζοντας πια μακριά και εκτιμώντας αντικειμενικά εκείνα που μας ταλαιπώρησαν ψυχικά είμαστε σε θέση να υπερασπιστούμε με βεβαιότητα ότι κάθε απώλεια ταυτίζεται με έναν μικρό θάνατο. Και κάθε θάνατος έχει σαφώς δυσάρεστες συνέπειες. Όμως, την στιγμή που μια συνθήκη ολοκληρώνεται, μια άλλη έρχεται να πάρει την θέση της, όχι συμπληρώνοντας το κενό της αφού, οτιδήποτε περάσει από δίπλα μας είναι αναντικατάστατο αλλά, προσφέροντας το έδαφος που απαιτείται ώστε να οδηγηθούμε στον τελικό προορισμό μας.

Καθώς λοιπόν εισερχόμαστε στο νέο που αρχίζει, νιώθουμε πιο έμπειροι και ταυτόχρονα, ευγνώμονες για τα θετικά μα περισσότερο για τα αρνητικά που συναντήσαμε στην πορεία μας.

Γιατί αποδεικνύεται ότι τα χαρμόσυνα γεγονότα πλημμυρίζουν με ευχάριστα συναισθήματα την ψυχή μας αλλά, οι δυσκολίες είναι αυτές που μας δυναμώνουν ψυχικά.

Και μπορεί κάθε θάνατος να σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής και ότι ακόμα συνεπάγεται αλλά, εκ των υστέρων, θα φανεί ότι με δυνατή θέληση καταφέρνουμε να επιβιώσουμε θάβοντας συνειδητά κάθε λεπτομέρεια του γεγονότος. Και αργότερα, όταν πια οι πληγές μας θα έχουν κλείσει, θα είναι εύκολο να επιστρέψουμε νοερά στις καταστάσεις που πονέσαμε και αναζητώντας τα χαρακτηριστικά του θρήνου να αντιληφθούμε την απουσία τους.

Σαν την αίσθηση που αφήνει το ζωοφόρο πνεύμα της Ανάστασης!

Βασιλική Γ. Βενέτη, Post MA

Επιστημονική Υπεύθυνη ΔΔΕΕΨΥ-Ελλάδα

Υπεύθυνη Διεύθυνσης Veneti CPT Services Ltd-Κύπρος